Związek na odległość – jak to przetrwać?

Związek na odległość w dłuższej perspektywie nie ma sensu. Mówię to od razu i bez ogródek. W czasach strefy Schengen i dobrej edukacji językowej kilkuletni związek dwojga ludzi oddalonych o tysiące kilometrów jest dla mnie zwykłą ściemą. Choć jestem w stanie zrozumieć roczną, czy nawet 2-3 letnią rozłąkę, to niestety nigdy nie pojmę dłuższych rozstań. W szczególności jeśli mamy do czynienia z pełną rodziną i któreś z małżonków (zwykle mąż, ojciec) decyduje się wyjechać ze względów ekonomicznych. Jeśli ma to trwać maksymalnie dwa, trzy lata – rozumiem, ale jeśli mężczyzna nie wraca 10 lat… Powiedzmy sobie szczerze: taki związek to fikcja. Nie dla tych więc par skierowany jest ten post. Dzisiejszy wpis dedykuję wszystkim parom, które tak jak ja i mój mąż są skazane na rozłąkę, ale określiły ją w czasie, którą nie jest wieczność.

Związek na odległość – zalety

Choć jestem absolutną przeciwniczką związków na odległość, to nie będę ukrywać, że mają one swoje plusy. Po pierwsze tęsknota podsyca uczucie i fascynację partnerem. Każde spotkanie jest jak długo wyczekiwana randka. Zainteresowanie drugą osobą nie słabnie, wręcz wzmaga się. Nasza tęsknota, choć na pewien czas zaspokajana jest w ciągłym niedosycie. Nie mamy przecież możliwości widywania ukochanej osoby kiedy tylko chcemy. Po drugie wkrada się lekka niepewność, która sprawia, że wciąż gonimy króliczka, pomimo, że w teorii go mamy. Nigdy do końca nie wiemy, gdzie druga osoba jest, co robi, z kim przebywa, czy kogoś nie pozna. Choć każdy związek powinien być zbudowany na zaufaniu, to jednak nawet z rozsądku nie powinniśmy nikogo brać za pewnik. Związek na odległość gwarantuje właśnie taki sposób patrzenia na drugą osobę – nigdy nie możemy być pewni co dzieje się 3000 km od nas. Do tej mieszanki dochodzi lekka zazdrość o partnera i przede chęć spędzania jak największej ilości czasu z nim. Co jest najważniejsze dla mnie? Godziny rozmów, wręcz niekończące się rozmowy, które wypleniły do zera jałowe spędzanie czasu. Dzięki nim możemy bardzo dobrze poznać drugą osobę, a początkowa fascynacja nie zostanie spożytkowana na wiadomych aktywnościach, tylko na tym jakie możliwości dają nam komunikatory: na rozmowie. To bardzo ważne, bo na kino jeszcze będzie czas, na zabawy w aquaparku, spotkania w gronie znajomych. Na początek najważniejsze to poznać się jak najlepiej: dużo rozmawiać, obserwować, słuchać, wyciągać wnioski. A jeśli mowa o związku z dłuższym stażem, który nagle został skazany na rozłąkę? I w tym przypadku rozmowy mogą okazać się bezcenne. W szczególności, jeśli sobie spowszednieliśmy.

Dlaczego lepiej razem niż osobno?

Choć we wszystkim można znaleźć coś pozytywnego, to jednak związek na odległość jako sam w sobie do pozytywnych nie należy. Człowiek jest zwierzęciem stadnym, wręcz powołanym by nie żyć w pojedynkę. Jeśli nie odnajdujemy się w związkach czy tego typu relacjach, to mimo wszystko otaczamy się przyjaciółmi czy rodziną. Gdy natomiast znajdujemy tą jedną, jedyną osobę, którą kochamy to logiczne jest, że życie bez niej jest ciężkie. Bycie razem ma sens tylko wtedy, gdy jesteśmy razem naprawdę i na poważnie. Wspólnie stawiając czoła codzienności, prowadząc dom, wychowując dzieci. Wysyłanie kilkuset euro raz na miesiąc nie załatwi sprawy. To powszedniość buduje relację.

Jak to przetrwać?

Nie jest łatwo kochać kogoś i większość wspólnego czasu spędzać poprzez komunikatory internetowe. Czasem tęsknota za zwykłym dotykiem czy przytuleniem jest tak silna, że powoduje kryzysy. Problemy dnia codziennego, zmęczenie, trudności w pracy – to też nie pomaga. Przychodzą momenty kiedy podważamy sens trwania w takiej relacji. Przyznaję, że nie raz miałam chwile załamania i momenty słabości. Wydawało mi się, że lepiej odpuścić niż męczyć się w ten sposób. Bo rozłąka bardzo męczy i trzeba zrobić tak, by jak najmniej dawała nam w kość. Po pierwsze: skype, whatsapp, messenger jako nieodłączny element dnia. Gdyby nie komunikatory, nie wiem czy byśmy przetrwali jako para. Odkąd Ł wróci z pracy jesteśmy z sobą aż do pójścia spać. Ł pije ze mną poobiednią kawę, towarzyszy mi przy gotowaniu, odrabia z nami lekcje, słucha wieczornego czytania bajek, razem sprzątamy, prasujemy a czasem – tak jak teraz – pracujemy w milczeniu co jakiś czas zerkając w ekrany. Nie ma takiego dnia, żebyśmy się nie skontaktowali i nie spędzili z sobą kilku godzin. Po drugie, spotkania kiedy tylko to możliwe. My stajemy na głowie, żeby móc widywać się realnie jak najczęściej. Nie jest to proste przez wzgląd na pracę, których ani ja, ani Ł nie możemy wykonywać zdalnie. Nie jest to też jednak niemożliwe, tym bardziej, że oboje jesteśmy uparci. W rezultacie widujemy się zaskakująco często. Po trzecie cieszenie się sobą. Jesteśmy aktywnymi ludźmi. Lubimy zwiedzać, lubimy być w ruchu, uwielbiamy napić się dobrej kawy i zjeść coś pysznego. Jednakże zawsze dbamy o to, żeby w ferworze wszystkich tych aktywności zawsze znaleźć chwilę, dzień, weekend na zupełnie odcięcie się od bodźców i spędzenie czasu tylko w dwójkę lub trójkę. To bardzo ważne, żeby nie zatracić siebie w pędzie i atrakcyjnych możliwościach spędzania czasu. Nuda też jest fajna, weekend spędzony w piżamie też wnosi wiele dobrego dla związku. Pamiętajcie o tym nawet jeśli macie siebie na co dzień. 

Związek na odległość i co dalej?

Wszystko ma swój kres. Rozłąka również. Jeśli celem związku jest codziennie bycie razem, to wszystko zmierza w dobrym kierunku. A co jeśli para pomimo upływu czasu nie podejmuje żadnych decyzji związanych z ich wspólną przyszłością? Myślę, że po pewnym czasie taka relacja po prostu się rozpadnie. Jeśli para – tak jak my – zaczęła związek mieszkając w dwóch różnych państwach i nie zmierza w kierunku wspólnej codzienności, to zwykle oznacza to, że nie chcą być z sobą na stałe i to jeszcze nie jest to. Taki związek nie jest ani do końca stały, ani poważny i daje szerokie pole manewru. Warto jednak rozważyć możliwość, że na miejscu znajdzie się ktoś odpowiedni i na tyle zdecydowany, że sprzątnie nam partnera sprzed nosa. Jeśli więc zależy Ci na relacji z kimś, kto jest daleko, musicie podjąć decyzję o tym co dalej, bo niestety na taką sytuację nie ma rozwiązania innego niż przeprowadzka którejś ze stron.

Zdjęcie autorstwa Aleksandry Błaszkowskiej.